Rozdział 33

Ross

Dziś jest ten dzień! Całe moje życie się zmieni na lepsze albo legnie w gruzach. Choć na myśl o tej drugiej byłem przerażony. Kiedy szedłem po schodach do apartamentowca Laury, tak właśnie rozmyślałem. Wybrałem schody, żeby pozbyć się stresu. Delikatnie zapukałem, kiedy byłem przy drzwiach. Po chwili Laura mi otworzyła i wpuściła do środka, witając się ze mną.

-Hej- przywitała mnie, a na jej twarzy widniało zaskoczenie. 

Widocznie musiała być czymś zajęta. Czyli to nie ona otworzyła mi drzwi do budynku?

-Hej, chciałem ci zrobić niespodziankę.-uśmiechem się do niej.

-Chcesz coś do picia?- spytała, wchodząc do kuchni 

-Tak-spojrzała na mnie pytając-wodę.

-Niestety nie mam wody, ale mam sok.- odrzekła.

-Może być.

-Ciesze się-nalała w dwie szklanki i jedną z nich podała mi do ręki.

-Wiesz, ja przyszedłem, bo muszę ci coś powiedzieć- zacząłem.

-Słucham- powiedziała.

Wiedziałem, że zaczęła się denerwować. Myślę, że ja mimo to czułem się gorzej. W końcu zebrałem się na odwagę i zacząłem:

-Bo ty mi się podobasz.- wydusiłem.

-Że co?-spytała po chwili

-Podobasz mi się Laura,ja wiem, że już to....- przerwała mi.

-Nie Ross. Przepraszam, ale muszę to przemyśleć. Zostaw mnie samą. Nie rób mi tego proszę cię...- w jej głosie słychać było rozpacz i prośbę, tak jakby walczyła sama z sobą.

-Laura-podszedłem do niej.

-Ross, proszę wyjdź- wiedziałem, że nie warto naciskać i opuściłem jej mieszkanie.

Laura

Po tym, co powiedział mi Ross byłam w kompletnym szoku. Kiedy tylko wyszedł, pobiegłam do sypialni i rzuciłam się na łóżko. Czułam się okropnie. Chłopak, który był moim przyjacielem, któremu tak bardzo zaufałam, zranił mnie, okłamał mnie. W dodatku chłopak, którego trochę znam, mówi mi, że podobam mu się i to już po raz drugi! A ja jestem nadal obojętna. Nie wiem, co mam zrobić. Do tego muszę tu mieszkać, sama. No może to nie jest aż takie złe. Okay... Muszę znaleźć w tym pozytywne strony. Tak jak zawsze. Przynajmniej nie jestem teraz okłamywana dalej przez McKine'a i wiem, co czuje do mnie Lynch. To są te plusy. Gdy tak rozmyślałam, otrzymałam telefon od matki, że zamierza mnie odwiedzić z Anną. Bardzo mnie to ucieszyło. Może coś się wreszcie zmieni."Trzeba wstać i się ogarnąć."- pomyślałam i powędrowałam do łazienki. Przemyłam twarz, po czym wytarłam ją ręcznikiem. Następnie powędrowałam do kuchni. Włączyłam radio. Muszę się rozchmurzyć. Otworzyłam szafkę ze słodyczami. Mam 1 opakowanie ciastek. Bałam się, że nie będę miała nic. W lodówce mam jeszcze ćwiartkę arbuza. Pokroję go, jak przyjadą. A teraz zrobię kawę na matki. Ona zawsze o tej godzinie pije kawę. Bez cukru, bez mleka, ale mu być z expresu. Tak mawia.
"Goście" przybyli do mnie bardzo szybko. Usiadłyśmy w salonie. Ania od razu wskoczyła mi na kolana. Bardzo cieszyłam się, że mnie odwiedził zaczęłyśmy rozmowę.
-Tak. Wszystko w porządku, a u ciebie?- zapytała mama, a ją spuściłam głowę.
-Można tak powiedzieć.- odrzekłam.
-Choć, pokroję ci arbuza.- rzekłam do małej i przeszłyśmy do kuchni.



Hejko!
Wpadamy do Was z nowym rozdziałem, prosimy o komentowanie, gdyż jest to bardzo ważne. Dlatego ten rozdział wyszedł tak krótko, nie mamy bardzo mało zachęty. Czy tylko 4 osoby nas czytają? :,,,(
W następnym rozdziale:
-Kto odwiedzi Laurę?
-Co się wydarzy w związku z tym?
-Jak zachowa się Ross?