Rozdział 17

Laura

Gdy siedziałam w swoim "nowym domu", odrabiając lekcje, myślałam nad tym wszystkim, co się dziś wydarzyło. Byłam lekko wystraszona tym, iż zamieszkam sama. Tyle pytań kłębiło się w mojej głowie. Ech, muszę zmienić temat. Ugh, a jutro i do końca mieszkania tu będę wstawać wcześniej. Trzeba pogadać z mamą. Na pewno załatwi mi jakąś pomoc domową. Ten apartament jest ogromny. Westchnęłam i zamknęła zeszyt od matematyki. Poczułam głód. Poszłam do kuchni. Robiąc kanapkę, na myśl przyszedł mi Ross. Ten chłopak zainteresował mnie. Och... On po prostu spodobał mi się. Chciałbym się z nim zaprzyjaźnić. Czuję, że korepetycje to będzie dla "nas" szansa. Jutro muszę do niego zagada w tej sprawie. Przecież na poprawę nie ma wieczności. 

***

Kolejnego dnia po zajęciach, oczywiście za zgodą matki, umówiłam się z Rossem, że spotkamy się w parku. Właśnie idę w tym kierunku, a za mną ochroniarze. Udało mi się ich namówić, - czytaj: dałam im dolary- aby trzymali się dalej, dając nam odrobinę prywatności. Pogoda jest doprawdy świetna. Ciepło kalifornijskiego słońca zawsze było mi miłe. Uwielbiam je, ale czasami mam ochotę wyrwać się w góry, na narty, żeby chociaż na chwilę oderwać się od tego wiecznego upału.

Poczułam jak mój telefon zaczyna wibrować. Spojrzałam na ekran. Sarah dzwoniła do mnie.

-Hej.- odebrałam i przywitałam ją

-Cześć Lau, co porabiasz?- zapytała wesoło

-Idę na spotkanie z Rossem...- nie dokończyłam, bo przerwano mi

Głos zabrał Chris.

-Że z kim? Z Lynchem?!- oburzył się, na co zaśmiałam się

-Mówiłam wam, że zostałam wyznaczona do pomocy.- odpowiedziałam, jakbym się broniła przez, co poczułam się głupio

-Ten biedak to nie twoja liga Laura. Daj sobie z nim spokój.- poradził mi

-Och, a nawet jeśli spodobałby mi się, to co? Wnętrze człowieka jest ważniejsze.

-Bla, bla, bla... To jest życiowy nieudacznik, inaczej nie byłby taki, jaki jest.- głos przejęła Sarah

-Nie bądźcie materialistami.- rzekła miło

-My tylko martwimy się o ciebie skarbie.- usłyszałam Monic

-To nie martwcie się. Jestem dorosłą dziewczynką. A Ross lubię i nie możecie mi tego zabronić.- odparłam już mniej milej

-Żebyś się nie zdziwił...- zaczął Chris, ale Sah przerwała mu

-Pogadamy później. Pa!- rzuciła i rozłączyła się

Jej, chyba pierwszy raz w życiu mieliśmy tak rozbieżne zdania. Czy to może oznaczać, że pokłóciliśmy się... I tak czuję się źle. Myślałam, że ta rozmowa rozweseli mnie. Może Lynch będzie w lepszym humorze?

Pomyślałam i wkroczyłam do parku. Moje oczy wnet wyszukały blondyna. Siedział na ławce i rozglądał się. Gdy tylko spojrzał na mnie pomachałam mu, na co uśmiechnął się. Podeszłam bliżej. Kątem oka widziałam ochroniarzy. Żeby tylko on ich nie zauważył.

-Hej!- przywitałam go, wstał

-Cześć.- odpowiedział

-Gdzie chcesz się uczyć?- zapytał i skierował swój wzrok, gdzieś w bok

-Może u mnie? Mieszkam sama, więc będziemy mieli spokój.- zaproponowałam

-Okay.- zgodził się i ruszyliśmy do mojego mieszkania

***

Ross okazał się być naprawdę zdolny i bardzo szybko załapał nowy materiał. Nie wiem dlaczego, ale chciałabym, żeby tak nie było. No cóż. Widocznie taki los...

-A co ze stypendium?- zapytałam

-Prawie wszystko zaliczyłem, tylko tej maty nie mogłem załapać.- zaśmiał się, a na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech

-To cieszę się.- powiedziałam, a on wziął łyka soku

-Wiesz, głupio mi pytać, ale dlaczego mieszkasz sama?- gdy usłyszałam to pytanie, wpadłam w niemałe zakłopotanie

-Przepraszam, nie musisz odpowiadać...- zaczął się tłumaczyć, lecz przerwałam mu

-Spokojnie. To nie żadna tajemnica Ross. Po prostu mama zdecydowała, że czas się usamodzielnić.- odpowiedział już ze spokojem

Przecież nie muszę mówić mu wszystkiego.

***

Po tym jak Ross poszedł z mojego mieszkania. Postanowiłam zabrać się za kolację, tylko dla siebie. Przyznaję, bardzo ciążyło mi to, że mieszkam sama. Nie licząc tych goryli w garniturach, ale oni tylko są. Muszę sama wszystko robić. Muszę wcześniej wstawać, aby rano zrobić sobie śniadanie, a potem posprzątać po nim. Kiedy szykowałam sobie kolację. rozległ się dzwonek do drzwi. Wytarłam ręce w ścierkę i ruszyłam  do drzwi. Gdy je otworzyłam, przed moimi oczami ukazał się Joseph.

- Hej, co ty tutaj robisz?- zapytałam, wpuszczając go do środka

- Hej, słyszałem, że posprzeczałaś się z Chrisem i dziewczynami. - oznajmił, rozbierając się

- Taa.... po prostu samo to jakoś wyszło.- powiedziałam, wracając do kuchni, aby ukryć smutek

- O co poszło? - podszedł do mnie i chwycił mnie za ramiona

Delikatnie  je potarł dodając otuchy. Ja właściwie sama nie wiedziała... Przerwałam robienie kanapek i odwróciłam się do niego. Chwyciłam go w pasie i wtuliłam się w jego tors. Joe był trochę wyższy ode mnie. Biło od niego takie ciepło, jakiego potrzebowałam. On położył mi dłonie na plecy i dodawał mi z każdą chwilą coraz większej otuchy. Tego właśnie potrzebowałam, ciepła prawdziwego mężczyzny. Rozmyślałam nad tym, kiedy poczułam coś ciepłego na szyi. Ocknęłam się, to były rozpalone usta Josepha, który zaczął całować moją szyję, wspinając się coraz wyżej.  Czułam jego usta na policzkach, podbródku, w końcu dotarł do ust. Odruchowo go odepchnęłam i odsunęłam się od niego,

-Lau... ja przepraszam. Nie wiem czemu to zrobiłem, poniosło mnie..- zaczął się tłumaczyć, ale mu przerwałam?

- Dlaczego to zrobiłeś?- spytałam zła i oparłam się plecami o blat, a w pomieszczeniu pojawił się ochroniarz

-Wszystko okey.- skierowałam się do niego i wyszedł, kiwając głowa

- Przepraszam... Ja... ja źle cię zrozumiałem. Jestem totalnym idiotą...- mówił zrezygnowany

- Nie. - zaprzeczyłam, a on spojrzał na mnie i oparł się o blat tak samo, jak ja

- Ja też przepraszam. Zaskoczyłeś mnie.- odpowiedziałam zmieszana i zapanowała cisza

To był dla mnie szok. Nie co dzień przyjaciel całuje cię tak intymnie. Moje krótkie dumanie przerwał głos bruneta.

- Spokojnie. Poczekam, tyle ile będziesz chciała. Znasz mnie.- uśmiechnął się

- Naprawdę? - spytałam zdziwiona

- Tak.- odrzekł pewnie i chwycił moja dłoń, a na moja twarz wkradł się rumieniec

Potem usiedliśmy na kanapie i zjedliśmy pizzę, która wcześniej zamówiliśmy. Bardzo go lubiłam, ale musiałam sobie wszystko poukładać w głowie, jeśli miałabym z nim być w związku. Poza tym bylismy przyjaciółmi i nie chciałam tego zniszczyć.

Kiedy wyszedł z mojego mieszkania, było już bardzo późno, więc postanowiłam położyć się spać. Pościeliłam sobie łóżko, ogarnęłam się i poszłam spać.

Następnego ranka szybko zrobiłam sobie śniadanie. Dziś była sobota. Nareszcie trochę wolnego od szkoły, ale już niedługo wakacje. Postanowiłam, że dziś posprzątam moje mieszkanie. Troszkę było brudno, oczywiście gołym okiem nie było tego, tak widać, ale ja sama to widziałam, że na szewkach jest kurz.

Nalałam sobie wody do miski, płynu uniwersalnego  i zabrałam się za sprzątanie. Po skończonej czynności, zrobiłam sobie naleśniki z nuttellą, które zjadłam bardzo szybko z tego względu, że była głodna. Muszę koniecznie porozmawiać z matką.

Ellington

Siedziałem sobie w salonie z Riker'em, oglądając telewizor, kiedy przyszła Rydel. Zobaczyła tylko, co oglądamy, a następnie udała się do kuchni. Gdy odeszła, poczułem jak ktoś szturcha mnie w łokieć.

- Co ty chcesz?- spytałem Riker'a

- Może gdzieś zabierzesz Rydel.- zasugerował

- A jeśli ona nie będzie chciała?

- Będzie chciała, nudzi jej się. Z resztą sam spójrz na nią. Wyjdziecie sobie, pójdziecie do parku, zrobicie sobie długi spacer, pogadacie, przyda jej się to.

- Masz rację. - przyznałem

- Mam pytanie. Czy ty powiedziałeś jej, co do niej czujesz?

- Nie zdążyłem wtedy.- przyznałem się

- No to masz okazję.

- Ale że dziś?- spytałem z niedowierzaniem

- A dlaczego nie? Heh, kurde. Nie wierzę, że mówię to. Przydałby jej się teraz mężczyzna, który ją kocha, a ona o tym wie. Nie skrzywdź jej Rat, bo to wciąż moja mała księżniczka.- powiedział, a ja uśmiechnąłem się szeroko

- Może masz rację, ale nie wiem, czy to jest dobry pomysł...- odparłem niepewnie

- Stary uwierz mi.

- Może masz rację, pójdę do niej. - podjąłem ,, wyzwanie"

Ross

Przez 2 godziny pokazałem Alice część miasta, w której mieszkamy. Teraz spacerem wracamy z przystanku. Do domu mamy gdzieś około 500 metrów.

-Dzięki Ross. Sama bym chyba nie odnalazła się tutaj. Poza tym nie umiałabym nawet do pracy dojść. Wiszę ci dużą przysługę.- uśmiechnęła się, a ja odwzajemniłem jej gest

-Wystarczy, że dasz się jutro zaprosić na spacer.- odpowiedziałem, a ona uniosła zaciekawiona brwi

-Okay, a o której?- zapytała

-Może o 17, bo później idę do pracy?- zaproponowałem

-Zgadzam się. A ty pracujesz?

-Dorabiam, bo trochę nam brakuje. Poza tym warto mieć na swoje potrzeby, takie mniej podstawowe.- odrzekłem

-To fajnie. Umiesz dobrze sobie rozplanować czas. Lekcje, dom i praca. Nieźle młody.- pokiwała głową

-Jesteś ode mnie tylko o rok starsza Al, nie jestem, więc taki młody.- uczepiłem się

-Dobra, dobra.- przewróciła oczami, a ja zaśmiałem się

W takim miłym nastroju weszliśmy do mieszkania. Na kanapie akurat siedział Riker i Rocky.

- Siema!- powiedziałem i odkręcili głowy w naszym kierunku

-Ładnie to tak włóczyć się po mieście i nie odbierać telefonu?- zapytał najstarszy z uśmiechem

Pokiwałem tylko głową.

-Los Angeles to nie Littleton, to miasto jest trochę większe i potrzebą więcej czasu.- odpowiedziałem równie żartobliwie

-Dobra, dobra. Siadajcie. Oglądamy właśnie jakiś film.- zaproponował

-Okay.- zgodziła się Alice

-Ja pójdę do siebie, ale wam życzę miłego oglądania.- odparłem i znikłem za drzwiami pokoju

Byłem zmęczony dzisiejszym dniem.

Hej!

Witamy Was i wpadamy z nowym rozdziałem. Przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Mam nadzieje, iż spodoba Wam się ten rozdział ;)

Jak wakacje, macie jakieś plany???

Zapraszamy do komentowania! :D

Pozdrawiamy

Ania Fanka&Sylwia Lynch

W następnym rozdziale:

-Co zadecyduje Laura?

-Kto będzie zazdrosny?

-Co zrobią przyjaciele Marano?
Tego wszystkiego dowiecie się już wkrótce w rozdziale 18!