Rozdział 6

Laura

Obudziłam się rankiem. Nie mogłam się doczekać aż pójdę do szkoły. Wiem, że to trochę dziwne. Kto by chciał chodzić do szkoły i się jeszcze z tego cieszyć, ale ja przez bardzo długi okres uczyłam się w domu z dala od rówieśników. Cieszyłam się bardzo, że poznam nowe osoby. Wybrałam odpowiedni komplet ubrań, założyłam je i zrobiłam bardzo delikatny makijaż. Po skończonych porannych czynnościach, ruszyłam do kuchni w celu zjedzenia śniadania. Na stole były już uszykowane naleśniki. "Pewnie mama już w pracy."- pomyślałam i bez zastanowienia wzięłam się za jedzenie. W domu panowała cisza, dlatego włączyłam radio. Dostałam je od Chris'a. Wygląda bardzo ładnie. Musiał się na nie wykosztować, lecz to w jego stylu. Jak to on mówi "Lepiej kupić coś porządnego niż do dupy." Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. Moje ostanie urodziny... Z tej okazji je dostałam. To niesłychane jak zwykły przedmiot może sprawić tyle radości. Kiedy skończyłam, usłyszałam, że ktoś przyjechał pod willę. Wyjrzałam przez zasłonę i zobaczyłam, że przyjechał Joe. No tak. Wczoraj coś wspominał, że mnie podrzuci. Szybko wzięłam torbę i ruszyłam dumnie na zewnątrz. Zatrzymał mnie ochroniarz.

-Proszę panią o chwilę cierpliwości. Pani ochroniarze już idą.- poinformował ją mężczyzna

-Mama kazała panu przekazać, że dziś mają wolne.- skłamałam na poczekaniu

Nie chciałam, aby dziś mnie pilnowali. Muszę porozmawiać z matką na ten temat. Po co do szkoły mi ci mężczyźni?

-Emm... W takim razie przekaże im to. Proszę podziękować pani Marano.- zmieszał się, a ja wyszłam

***

-Nie wiesz jak się cieszę, że będziemy chodzić do jednej klasy.- powiedziałam podekscytowana

-Dobrze, mówiłaś mi to już z tysiąc razy. Rozumiem.- odpowiedział brunet, uśmiechając się do mnie czule

-Wiem, ale tak bardzo się cieszę. Muszę jeszcze tylko iść do naszej wychowawczyni, bo ona ma mi dać jakieś kartki. - zmieniłam temat

-Pomożesz mi znaleźć pokój nauczycielski?- zapytałam, a on skinął głową i złapał mnie za rękę

 Po chwili byliśmy pod wyznaczonym miejscem.

-Dzięki. Poczekasz na mnie?- poprosiłam

-Tak. Będę tu niedaleko.- wskazał na ławkę i odszedł

Zapukałam do drzwi, ale nikt nie wyszedł, a więc ponowiłam swoją czynność. Drzwi otworzyły się. Wyszła jakaś nauczycielka.

-Dzień dobry, nazywam się Laura Marano i chciałabym poprosić panią Jenkins.- przedstawiłam się, a kobieta o blond włosach i ze zmarszczkami uśmiechnęła się

-Dzień dobry! Ja właśnie nazywam się Gabriela Jenkins. Mam dla ciebie parę dokumentów, które powinna podpisać twoja mama. Wiem, że masz plan tylko na dziś, więc tu masz plan na cały tydzień. Poczekaj przed klasą. Jak wszyscy wejdą poproszę cię i przedstawię dobrze lucjo.- powiedziała, a ja zmarszczyłam brwi

-Jestem Laura, proszę pani.- poprawiłam ją

-Oj przepraszam cię. Miło witać nowego ucznia. Życzę ci powodzenia, a teraz zmykaj.- odrzekła i zniknęła za drzwiami 

Zaśmiałam się krótko i z kartkami w ręku wróciłam do przyjaciela.

-Już?

-Tak. Możemy już iść. Trochę zakręcona ta nauczycielka. Mam wrażenie, że ma kłopoty z pamięcią.- stwierdziłam, a on uśmiechnął się szeroko

-Jeśli chodzi o tematy z chemii to pamięta je świetnie. Tylko inne rzeczy już mniej. Tak jakby jej pamięć była już zapełniona.- odparł, a ja zachichotałam

Wtem rozległ się dzwonek. Dotarliśmy pod klasę. Pierwsza chemia. Kiedy nauczycielka przyszła i otworzyła klasę, zrobiłam to co mi kazała. Zaczekałam.

-Klasa do ,której  należysz osiąga bardzo dobre wyniki w nauce i myślę, że ty również bardzo szybko nadrobisz szkole zaległości.- powiedziała zanim weszła, a ja skinęłam głową

-Zanim zaczniemy, chciałam wam przedstawić nową koleżankę Laurę Marano, która razem z wami od dziś będzie w waszej klasie.- zwróciła się do uczniów, a następnie do mnie 

-Lauro proszę usiądź sobie z kim chcesz.
Zobaczyłam, że Joe zrobił mi już miejsce obok siebie, więc podążyłam w jego stronę. Wtedy spojrzałam w stronę okien, mój wzrok został przyciągnięty przez chłopaka, który się we mnie w wpatrywał. Nie wierzyłam, to był ten blondyn, któremu pomogła. Poczułam lekką złość i bez wahania wybrałam bruneta, nie zwracając uwagi na jasnowłosego. Delikatnie odsunęłam krzesełko i usiadłam.Wyciągnęłam zeszyt od chemii, piórnik, oraz książki i zaczęłam przepisywać z tablicy notatkę, którą wyświetliła nam pani na tablicy.

Lekcja mijała w skupieniu, kiedy zadzwonił dzwonek każdy spakował się i wyszedł ja jednak zatrzymałam blondyna.
-Ross możemy porozmawiać?- spytałam ku jego zdziwieniu

Mam dobrą pamięć do imion. -Teraz nie mogę muszę iść.- oznajmił
-To może pogadamy podczas lunch'u?
-Dobrze.- odrzekł tak jakby na odczepkę i odszedł, co zdziwiło mnie

Przecież ja mu nic nie zawiniłam. Chciałam wyjaśnić tylko tamtą sytuację.Wyszłam i ruszyłam za McKinem. Następna mieliśmy biologię, a potem matematykę, historie i lunch. Na wszystkich lekcjach siedziałam z Joe. Obserwowałam innych i starałam się każdego jakoś poznać, co nie było takie łatwe. Mimo to każdy się do mnie uśmiechał, więc czułam się coraz lepiej.
Po skończonej lekcji ruszyłam na stołówkę razem z kumplami McKine'a i przyjaciółkami. Byłam głodna. Kiedy doszłam na miejsce, moim oczom ukazała się ogromna kolejka.
-Hej Laura, chodź ze mną.- powiedział Joe
-Nie powiliśmy stanąć w kolejce?- spytałam, gdy chłopak bez problemu ustawił nas przy okienku i od razu dostaliśmy tace z jedzeniem
-W kolejce stoją tylko idioci.- oznajmił, siadając przy stoliku i robiąc mi miejsce obok swoich znajomych
-Aha dzięki za info.- odwróciłam się  aby namierzyć wzrokiem Ross'a

Był już niedaleko, aby dostać jedzenie.
Widziałam, że chłopak idzie w stronę wolnego stolika, który jest dwuosobowy i  stoi pod oknami. Kiedy przechodził obok jakaś dziewczyna podstawiła mu nogę i chłopak się przewrócił, tracąc swój lunch, każdy zaczął się z niego śmiać. Nie mógł podejść już do okienka po to samo danie, ponieważ nie miał już karteczki, które są jednorazowe, każda z nich jest na inny dzień. Było mi go bardzo szkoda. Blondyn posprzątał swoje jedzenie i wyrzucił do kosza na śmieci. Następnie usiadł przy stoliku i wyjął jakąś książkę. Bez chwili namysłu wstałam razem ze swoim jedzeniem i ruszyłam w stronę stolika przy, którym siedział.

-To nie było śmieszne.- rzuciłam za nim zdążyłam odejść i posłałam przepraszające do przyjaciół -Mogę się dosiąść?- spytałam
-Jak chcesz.- powiedział smutno i obojętnie
-Proszę.- powiedziałam, przesuwając tace na środek stolika, aby i on też mógł coś zjeść

-Podzielę się z tobą.- dodałam, uśmiechając się krzepiąco
-Nie musisz.
-Spokojnie starczy dla nas dwoje. -powiedziałam, biorąc się za jedzenie Chłopak się uśmiechnął i również zaczął jeść. 
-Dlaczego siedzisz ze mną? Takie osoby jak ty nie siedzą z takimi osobami jak ja.- zapytał Ross
-Taką osobą jak ty, czyli jaką?
-Dobrze wiesz o co mi chodzi.- powiedział uśmiechając się drwiąco i zamykając książkę
-Przecież dobrze się uczysz.- mruknął
-Tak, ale ja nie jestem odpowiednim towarzystwem dla takiej osoby jak ty.
-Dlaczego jesteś taki niemiły. Przecież nic ci nie zrobiłam.
-Wiem... Przepraszam, nie to miałem na myśli.- przeprosił mnie
-To co miałeś na myśli, mi możesz powiedzieć.- zachęciłam go

Byłam bardzo ciekawa. -Chodzi o to, że rówieśnicy z klasy mnie nie lubią. Sama widzisz na każdej lekcji, iż siedzę sam. Nikt nie chce się zadawać  z biedakiem, którego nie stać na markowe ciuchy.- wypowiedział bardzo cicho, ale zrozumiale 

-Dlaczego kiedy byłeś u mnie  to uciekłeś w nocy, widziałam nagranie z monitoringu?- zadałam kolejne pytanie
-Nie chciałem twojej łaski, litujesz się nad taką osobą jak ja niepotrzebnie i tak nie mogę ci nic dać w zamian.- rzucił w moją stronę
-Ross ja się nad tobą nie lituję, chce po prostu...- zamilkłam, nie wiedziałam, co powiedzieć
-Wiedziałem...- szepnął, wstał i odszedł

Po skończony lunchu czekały nas tylko dwie lekcje - fizyka i geografia. Kiedy rozbrzmiał dzwonek kończący ostatnią lekcje, poszłam zmienić obuwie i wyszłam z budynku. Moja limuzyna czekała już na mnie. Miałam już wsiadać do samochodu, kiedy zobaczyłam jak koledze McKine'a znowu zaczepiają Ross'a.  Chciałam interweniować, ale oni po chwili rozeszli się. Było mi go bardzo szkoda, dlaczego oni go tak traktują i to za co? Już zamykałam drzwi, ale ujrzałam znajomą twarz...

Ross

Kiedy wyszedłem ze szkoły, znów natknąłem się na chłopaków z mojej klasy. Wyglądali na niezadowolonych, a wiedziałem czym to groziło. Westchnąłem głęboko i ruszyłem, żeby ich ominąć, ale zatrzymali mnie.

-O co znów chodzi?- zapytałem znudzony i poprawiłem plecak, spoglądając gdzieś w bok

-Nie mów, że nie wiesz. Marano to nie twoja liga koleś. Odpuść ją sobie, a my damy ci na tydzień spokój.- powiedział groźnie Alex, wysoki i postawny brunet

-Nie znam żadnej Marano.- rzekłem zdziwiony, a on uderzył mnie w ramię

Od ruchowo złapałem się za to miejsce. Oddałem mu. Chciał zrobić to samo, ale jego kolega go zatrzymał.

-Nie warto.- mruknął, a on odpuścił

-Nie udawaj. Laura Marano. Już kojarzysz?- pokiwałem głową

-Nie chcemy robić ci krzywdy, ale sam się o to prosisz koleś. Zostaw ją w spokoju. Chyba, że chcesz do reszty zniszczyć sobie życie w tej szkole.- zagroził mi i odszedł

 Przeczesałem włosy i ruszyłem dalej. Ta brunetka była dla mnie za kłopotliwa. Mimo to polubiłem ją.... Ale tak nie może być. Nie mogę być słaby. To pewnie jakiś denny żart. Widziałem jak siedziała z swoimi kolegami- elitą szkolną. Alex ma rację. To nie moja liga. Z resztą mam, co innego na głowie...

Wpadamy do Was z nowiusieńkim rozdziałem, mamy nadzieje że Wam się podoba.

 Rozdział jest  dłuższy, ale nie bez powodu, ponieważ  kolejny rozdział nie prędko się ukaże chciałybyśmy napisać  trochę rozdziałów na przód, abyśmy podczas chodzenia do szkoły miały troszkę lżej.