Rozdział 2

Ross

Powoli otworzyłem oczy. Czułem jak ktoś mnie dotyka. Wszystko strasznie mnie bolało. Nie mogłem sobie przypomnieć, co działo się ze mną. Coś zimnego znalazło się na moim brzuchu. Delikatnie syknąłem, czując jak ktoś ociera mi wargi z krwi i nos. Otworzyłem szerzej oczy i zobaczyłem, że nade mną nachyla się jakaś brunetka. Jej włosy spadły mi na klatkę, natychmiast zawinęła je za ucho. Ostrożnie przyłożyła wacik do mojej wargi i otarła ją. Ponownie wydałem z siebie dźwięk bólu.

- Spokojnie.- powiedziała do mnie nieznana dziewczyna

-Mam na imię Laura i nie masz czego się bać. Jesteś już bezpieczny - powiedziała, przecierając mi wacikiem klatkę piersiową

Nie wiedziałem gdzie jestem, dlatego jej słowa nie uspokoiły mnie za bardzo. Mimo to nie dałem tego po sobie poznać.

Było mi bardzo ciepło, ale przekręciłem głowę na druga stronę i zobaczyłem, że obok drzwi stoi trzech mężczyzn ubranych na czarno. Szybko podniosłem się do góry na łokciach pomimo bardzo dużego bólu.  Byłem bardzo przerażony. Co ja tutaj robię i jak się tutaj znalazłem? Kim jest ta dziewczyna? Na  ramionach poczułem cieple dłonie brunetki, która miała na imię Laura.

- Spokojnie nie masz się czego bać, to  moja ochrona. Oni pomogli mi ciebie tutaj przynieść, sama nie dałabym rady.

- Gdzie jestem?- zapytałem, rozglądając się po pomieszczeniu

Ściany były czerwone. Naprzeciw łóżka, na którym się znajdowałem, stała toaletka z 3 szufladami. Obok drzwi. Po prawo znajdował się balkon i wielkie okna. Po lewej zaś kolejne drzwi. Na podłodze leżał dywan, a na biurku stał laptop z ramka ze zdjęciem. Wszystko wyglądało na drogie.

-W moim pokoju.- odparła

-Jak się tutaj znalazłem?- zadawałem kolejne pytania

-Znalazłam cię w parku i musiałam ci pomóc. Nie mogłam cię przecież sama tam zostawić.

-A ty jak masz na imię, bo moje już znasz?- spytała Laura

-Ja mam na imię Ross.- odparłem z bólem

-Wiesz, kilka razy dzwonił twój telefon.- powiedziała i podała mi urządzenie do rąk

-Chyba ktoś się bardzo o ciebie martwi. Może oddzwoń i powiedz coś, żeby się ta osoba nie martwiła o ciebie. Ja  zaraz wrócę, a ty tutaj porozmawiaj spokojnie.- rzekła, opuszczając pomieszczenie

Szybko wybrałem numer do Rydel i nacisnąłem zieloną słuchawkę.

***Rozmowa***

- Hejka siostra , przepraszam że się tyle nie odzywałem, ale byłem zajęty.- zacząłem się usprawiedliwiać

-Nareszcie, gdzie ty jesteś i za ile będziesz w domu? Jest już prawie 18.- zadawała pytania

- Ja jestem uuu... U koleżanki. Musieliśmy coś zrobić do szkoły.- skłamałem

-Aha, a kiedy wrócisz? Mama się martwi o ciebie i jest już lekko zdenerwowana.

-Już będę się zbierać.

-Okay. To pa!

-Pa!- odparłem i rozłączyłem się

*** Koniec rozmowy***

Nie lubiłem kłamać, ale nie chciałem zamartwiać innych moimi problemami. Wolałem sam wszystko sam rozwiązać.

Wtem w drzwiach pojawiła się Laura, która trzymała na rękach tace z jedzeniem. Podeszła do łóżka i położyła tace na moich kolanach, mówiąc:

-Powinieneś coś zjeść.- stwierdziła -Nie jestem głody.- odpowiedziałem  -Ale chociaż troszkę.- nalegała

-Dobrze. - zgodziłem się

Czułem się bardzo niezręcznie. Przecież nie znałem jej. Nie wiedziałem, co jest w tym jedzeniu. Jednak głód i urok dziewczyny zrobił swoje. Zignorowałem swój mózg i zacząłem jeść.

Po skończeniu brunetka zabrała talerz i ponownie mnie spytała:

-Boli cię coś?

-Już jest w porządku.- odrzekłem, wywołując sztuczny uśmiech

-Tak w ogóle to komu podpadłeś?- zapytała, unosząc delikatnie brwi

- Em, nie  rozmawiajmy o tym.- poprosiłem, przekręcając się na bok

-Jak sobie chcesz. Idź spać, widzimy się rano. Jakby w nocy się coś działo to wołaj. Tam jest łazienka.- rzekła i wskazała na pomieszczenie

- Jasne.- mruknąłem i usiadłem

-Dobranoc

- Dobranoc.- odpowiedziałem i wyszła

Odczekałem chwilę i zacząłem zbierać swoje rzeczy. Nagle ktoś zapukał. Rzuciłem szybko wszystko i usiadłem na łóżku, mówiąc:

-Proszę.

Drzwi do pokoju otworzyły się, a w nich stanął ochroniarz. Rozejrzał się po pokoju i z powrotem zamknął drzwi. Po chwili pojawiła się Laura w szlafroku. W takim wypadku nie uda mi się wyjść...

-Wszystko dobrze?- spytała, zamykając drzwi od pomieszczenia

-Tak, właśnie miałem zasnąć.-  skłamałem

Nie chciałem tego robić ale taka była konieczność. Przecież nie powiem jej teraz, że już idę. To by było niedorzeczne. W ogóle ta sytuacja jest dziwna...

-Co tutaj jest tak zimno?-  rzekła, podchodząc do grzejnika i odkręcając go

- Nie było mi zimno.- szybko zaprzeczyłem

Chce jak najszybciej zakończyć tą rozmowę.

-Okay. To ja znikam. Śpij dobrze.- powiedziała i miała już wychodzić, ale do pokoju weszła mała dziewczynka

Jedną rączką przecierała sobie oczka, a w drugiej trzymała łapkę dużego misia, którego za sobą ciągnęła.

-Laurko czemu nie śpisz?- spytała, podchodząc do dziewczyny

-Co ten pan tu lobi?- zadała kolejne pytanie, tuląc do siebie ogromnego misia na kolanach Laury

-To jest Ross. - zaczęła brunetka, ale mała przerwała jej

-Ale dlaczego leży w twoim łóżku?

-Ja własnie do tego zmierzam Ann. Daj mi powiedzieć.- poprosiła

To pewnie jest jej siostra.

-Został pobity. Znalazłam go w parku i nie mogłam go zostawić tak zostawić. Dlatego udzieliłam mu pomocy. Właśnie z tych powodów jest w moim łóżku, rozumiesz?- skierowała wszystkie słowa powoli do dziewczynki

Ten obrazek był naprawdę piękny, lecz nie miałem teraz na to czasu. Na pewno dostanę burę od rodziców.

-Echem. - odrzekła prawie zasypiając w jej ramionach.

-Wiesz, jestem trochę zmęczony. Chce mi się spać.- wtrąciłem się delikatnie w ich dialog

-Jasne. Już sobie idziemy.-  odparła i wzięła dziewczynkę na ręce, po czym razem z nią opuściła pokój

Znowu odczekałem chwilę i zebrałem wszystkie swoje rzeczy oraz ubrałem buty.

C. D. N.

Witamy Was i mamy już kolejny rozdział za sobą. Jak wam się podoba? 
Widzimy, że nieźle się rozkręciliście z komentowaniem, co nas bardzo cieszy :D
Przepraszamy za błędy i zapraszamy do oceny! 

                5 Komentarze= Szybciej kolejny rozdział